Âşık Veysel türap oldu
Sazı kaldı bu ellerde
Gitti sadık yârin buldu
Sözü kaldı bu dillerde

Aktı gönüllere doldu
Ömrü geçti sevmek ile
Gün geldi Hak vaki oldu
Koştu düğün dernek ile

Bize armağandı Haktan
Tadın almadı murattan
Yarim dediği topraktan
Ayrılmadı sürmek ile

Kim ağladı kimi coştu
Cehalete savaş açtı
Çağrıldığı yere koştu
Üşenmedi varmak ile

Dünya dedikleri bahçe
Bir küçücük han sadece
Dertli sazın döşe pençe
Yorulmadı vurmak ile

O bir demdi geldi geçti
Sırlı küptü doldu taştı
Karanlığa ışık saçtı
Tükenmedi yanmak ile

Nice gözler görmez idi
O gösterdi parmak ile
Karasaban sürmez idi
Bağlar kurdu tırnak ile

Ulaşmak için menzile
Yürüdü hep gündüz gece
Ortak oldu her sevince
Coşa geldi ırmak ile

Çağlar Abdal özü birim
Veysel babam ulu pirim
Kısmet ede Mevla kerim
Ölmez sin-e girmek ile

Mehmet Ali ÇAĞLAR
(Çağlar ABDAL)
Çorum / 2015