Bir ya da iki kahraman çıkar her savaşta
Çanakkale savaşı başka
Her bir asker kahramandı orada
Meydan okudular en korkunç silahlara.

Bir değil binlerce mezar kazıldı
Bir değil binlerce destan yazıldı
Her biri kendi cenaze namazını kıldı
Gözünü kırpmadan ölüme atıldı.

Taarruzu değil ölmeyi emrediyordu Komutanları
Cennet bahçeleri bekliyordu onları
Sonsuzluğun başlangıcıydı sonları
Göğüsleriyle durduruyorlardı kurşunları

Su değil kurşundu yağmur olup yağan
Su değil kandı derelerden akan
Ama yoktu hiç ne tereddüd eden ne de korkan
Yoktu hiç cepheyi bırakıp kaçan.

Dönmeyi düşünmedi asla hiç birisi
Düşman geçemez dedi çiğnemeden cesedimi
Ölüm er geç gelecek Allahın emri
Vatanım, namusum, şerefim için vereceğim son nefesimi

Onbeşliler devleşti birer birer
İman harcıyla demirden çelikten sağlam set ördüler
Öldükçe çoğaldılar öldükçe ölümsüzleştiler
Destursuz Çanakkale Geçilmez dediler.

DURAN ATİK.