KURŞUNUN SON TÜRKÜSÜ


Kurşunun son türküsü
Son nefesiydi mevzilerin
Yüklemişken göçünü kara gün
Bulutlar daha da ağırlaştı
Havada çarpışırken mermi mermi
Yaktı sineleri alev alev
Kurşunun son türküsü
Çanakkale’de mahşeri yağmur


Kurşunun son türküsü
Yüz üstü devrilen bir çınardı
Çekirge sürüleri geçip giderken
Sayfalar yazamadı o günü
Kalemler suskun
Bayırlar özlerken deli poyrazı
Çocuklar bıraktı oyunu
Çayırlar büyümedi esaretten
Süt vermedi koyunlar
Bir yağmur indi bulutların iniltisinde
Kurşunun son türküsü
Çanakkale’de mahşeri yağmur




Kurşunun son türküsü
Hoyrat kalan bir mevsimdi
Yaralı bir gündü on sekiz mart
Çiçeklerin göz yaşıyla büyüyen
Yeryüzüne çömelmiş kara gökler
Yitirdi yağmurdan çocuklarını
Kurşunun son türküsü
Çanakkale’de mahşeri yağmur



Kurşunun son türküsü
Tipiye borana karşı asi
Sargı tutmaz bir yaraydı
Gözler gözleri yitirdi aramadı
Doktorlar bakamadı
Bir kanlı sayfaydı hayat dedikleri
Kurşunun son türküsü
Çanakkale’de mahşeri yağmur




Kurşunun son türküsü
Geçti candan cana bir yel gibi
Yanağı deldi geçti bir sel gibi
Dudaklarda son fısıltıydı
Ayrılıklara yağıyordu
Gözleri açık gidenler vardı
Geride ne kaldı bilemedi gelenler
Yırtıldı gökyüzü ve dağlar akmaya başladı
Düşüyordu sağnak sağnak
Kurşunun son türküsü
Çanakkale’de mahşeri yağmur