Baktıkça kaybolup gidiyor şehir
Sonsuza uzanır, görünmez ucu
Zaman; akıp giden nazlı bir nehir
Ben ki onda yüzen bir garip yolcu

Kendi isteğimle çıkmadım yola
Hakikat bağının bir esiriyim
Geçen geçmiş gitmiş sonum hayrola
Rabbimin en aziz misafiriyim.

Bendedir sanatın en inceleri
Bende emanetin en hassas yükü
Seyrederim şimdi tüm gölgeleri
Gerçek medeniyet; aranan ülkü

Ümit bir baharla çıkıp gelende
O gün benim için en güzel gündür
Gözüm şimdilerde o büyük günde
Tevhide ulaşmak şölen, düğündür

Yine bir sabaha ulaştım şükür
Bana bu hayatı verene minnet
Kalbim gözlerime sürmeleri sür
Nefsim sen de oku geçirme cinnet

CEYHUNİ tefekkür eyleyip yürü
“İnsanca yaşamak” olmalı konu
Nefsine çoban ol, olma sen sürü
Sonsuzluğa çıkar bu yolun sonu

10.03.2015
CEYHUNİ
(Mustafa AVCU)