Kar yağsın yüreğime ısınmadan
Bir kış günü karşılayan olmasa bile
Bedenim kirli düşlerden arınır belki
Toprak hep sıcak mıdır kar yağınca anne?

Hani bir eylül sonu çıkarken yüreğinden
Kırlangıçlar ve şiir dökülmüştü sokaklara
Ve ölüm sarılmıştı ayaklarına şairin
Ansız bedelsiz seni almak uğruna

Eylüle açlığım hüzün sonsuzluğu yalnızlığım
Sonu mu baharın yoksa?
Yoksa başlangıcı mıdır içimdeki har’ın belli değil
İstedin diye değil eylüle çıkmazdayken giderim

Getir eylül tahtalı bir ağaç sandalye mübaşir
Kalem kırılmadan dalından yaprakça
Asılayım kendi yalnızlıklarıma sonbaharda
Eylül evveli astımlı suskunlukla

Biliyorum ki gidişte gözlerin arayacak beni
Ardıma sarılar serpiyorum ayak izimle
Gidişime şahit olmasa bari aynalar
Kapı aralığına sıkıştığında yüzüm

Ve kuşlarda uçtu kan/adını sağdı eylül
Ardından baka kaldım öylece
Elimden aldığı bir el veda serpti maviye
Bekledim hem de avuçlarıma dökülsün diye