Dün gece...
Sanki sel olmuş,
Yüreğime akmıştı,gözyaşlarım.
Ne yazıkki kurudu..
En kurak mevsimine girdi,
Göz pınarlarım...


Biran...
Seni, söküp atmak geçti
Içimden...
Çok denedim,
Ama..
Başaramadım.
Hep seni sayıkladı,
İsminle yanan dudaklarım..!

Oysa dün gece....
Senden bana kalan anılardan..
Elime ne geçtiyse...
Savurdum, savurdum rüzgarlara,
Ölü toprağı niyetine..!

Artık...
Hep cevapsız kalacak,
Mişli geçmiş zamanla sorduğun soruların,
Kimbilir daha kimleri boğacak,
Gözlerinden akan o sahte göz yaşların..!
Kimler dinleyecek masalını,gözlerinin içine bakarak,
Mehtaplı gecelerde....kayıp giden yıldızların..

Ben..
Nereden bilebilirdimki,
Bakır renkli bir Eylül akşamının...
Koynunda,
Senin ihanetini,benden gizliyeceğini..!
Nerden bilebilirdimki..
Senin ruhunun derinliklerinde,
Yosmalığın kol gezdiğini..!

Hadi geç oldu artık...
Sen boş ver beni,
Git sen git...bekletme yolunu gözleyenleri..!
İstersen...
Bir tatlı gülüşünle,
Dünyamı altüst ettiğin yere bırak beni,
Yakomozların,yıldızların ihanetine isyan ettiği,
Bu sessiz gecede...

O kuytudaki,yosun kokulu ıssız köşeye..! .
Sen bırak beni..

Bırak beni.. yine hüzünlü gecelerin koynuna,
Ben,kendi ateşinde eriyen fersiz bir mum gibi,
Usul usul tükeneyim....eriyip.....biteyim
Yok olayım...!
Bilinmez bir yola doğru çekip gideyim....!




Mahmut M.Özdemir