Ki b/izdik ç/ürüyen hayallerimizle
Kırk örgü renkli fanilalara sarılı
Toz toprak b/elenmiş yüz sürmekten
Cansız bedenlerde asla uyanmayan

Dur deli kalem s(k)usturma dilleri
Kutsayacağım var yürekleri susuz şiirle
Çatlak dudaktan sızınca adabıyla kan
Gözleri kör bakmaktan mil çekilemeden
Ve umut bizim diye haykırandı analarımız
Analar ki kahrı eziyetimizi hep çekendi

Çok içerim ben görünen görünmeyeniyle
Anlamaz kimse ne içtiğimi
Kimi alkol, yalnızlık, aşk acısı sanırken
Bir b/akmışsın bitmişim kendi içimde sessizce
Kahverengi hayaller kırklı yılları yeşerttiğinde
Ki kırık plak gibi hep sandalyede sabahlardım

Gecelerini sıcak yerde ser hoşça karartana inat
Geleceği aydınlatmak için kar altındayım soluğumla
Sen isimsiz, kimliksiz ben bilinçsiz onlar b/izlersiz
Şimdi sayemizde yetim kaldı dili lâl suskun şair
Hem de kırık şiirle kimsesiz devri deli âlemde


Küfür’ü Can Yücel’den devraldım aziz’im
Sazım çomağım bozuk düzene Abdal’ca,
Umuduma Üç Fidan diktim yürürken güneşe,
Eşi emsali olmayan karanlığa okkalı bir gülüşle