(...)
Kar yağıyor İzmit’e,
Mazi şiirlerde saklı,
Adıyla, sanıyla bembeyaz Körfez
Ve bir solukta hatıralar:
"Annem vardı, babam vardı,
Küçük bir çocuktum.
Halen küçük bir çocuğum!"
Çocuk olmaktan başka
Daha nem kaldı...

Kar yağıyor İzmit’e
Çocuklara en güzel oyuncak
"Kar"
Yüreğim, dokunsak ağlayacak.
Kar bitti, güneş çıktı anne!
Belki artık yağmayacak.
"Bakma sen" Derdi
Güneş kar toplayacak
Birazdan daha çok yağacak.

Kar yağıyor İzmit’e
Oğlum asker annem.
Bir yaşlı selvinin altında nöbet tututuyor belki
Burdur’da da kar var mı ki.
Ben burada öksüz.
Kar yağıyor, Burdur’a annem.
Yüreğim neden üşüyor?
Bilmem nasıl anlatılır bu duygu?
Nasıl anlatmalı?

Kar yağıyor İzmit’e
Dizelere sığındım annem.
Çocukluğumdan birden bire,
Susan çocuk sesleri.
Dayım çocukları, halam çocukları,
Teyzem, amcam çocukları.
Çılgınca sezgilerim.
Mürşitpınar: Çatlak kerpiç evler
Su içtiğimiz küp.
Şimdi hepsi bembeyaz.
Hava ayaz.

Kar yağıyor İzmit’e
Çiçek açmış ağacların hayal kırıklığı.
Yalancı baharlara öfkesini kusarken,
Çocukça bir kar sevincini üzgünce yudumluyorum.
Çok şey değişti Yurdumuz’da annem.
Çocuklar çok kötü büyüdüler,
On iki Eylül’den sonra.
Hırsızlar, tacizciler ve tecavüzcüler
Ana kuzularını katlettiler.
Güneş yine kar topluyor anne.
Bu güzel Vatan’ı mahvettiler.

Kar yağıyor İzmit’e
Devrim çocukları yok artık anne.
Sadece Uğur’un dediği gibi
"Bir top çiçek kaldık, özgürlüğe adanmış"
Sadece birer masal kahramanı gibi anıyoruz:
Denizi, Erdalı
Hüseyinleri, Yusufları
Kar yağıyor İzmit’e
Kar yağıyor İzmit’e annem.

Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN