rüyalarda dolaşırım
solgun ışıklarla her gece
dolaşırım bucak bucak paslı düşüncelerimle
Micingirt ben ve uzun saplı bir dirgen
ıssız ve yorgun harmanlar
sessiz ve yapayalnız

renk ölü ses maşat yoruldum
sarsık ve acılıdır hayallerim
temaşa eder her giden yabancı
cinni mağaradan aşağı
kar yüzlü dereleri

koyu bir sızı sarar zâr zâr bahtsız yürekleri
ne kadar da fark ettirmesek de
müthiş bir duygu taş duvarlar
viran olan bir mâzi ve
öldürülmüş eski evler
çatılar tutuyor perdeliyor
nasırlı elleri
toprak bacaları

yankılanıyor zigav’ın dere
akbaba’nın gerdanından
hüznüm aysbergler gibi

duygular enkaz
amcalar yok bir nesil kayıp
zaman dar dünya geniş
gece zifiri karanlık
kümbet ayrı bir hendese

çocuklar benden kaçıyordu
şeherli gelmiş şeherli nidâlarıyla
gel de ağlama

tıpkı dağılmış bir tesbih misali
imamesi kayıp
savrulmuştuk baş döndüren
zamanın akışında

sus biçare divane
diyordum kendi kendime
mevsimin sonu kimse ses vermiyordu
bir ara bir ses duyar gibi
yosun serinliğinde

bu yerde ilham da yoktu duyguda
hem yerimi şiir yazmanın şimdi
hasretin katılığında boğuluyorum

hele “koruğa güneş vurunca
kuzuları getir”
ah işte bu cümle var ya
derinden sarsıyordu tüm hatırları

gamda ıslanıyor
kederde yıkanıyordum

ne zaman yeni bir bahar
ne zaman Micingirt
ne zaman

Şiirde geçen Micingirt doğduğum köyüm...

Ömer Ekinci Micingirt