Ey akıl! anla da biraz akıl ver,
Seni anlayanlar âkil olurmuş.
Kimine; bir damla, boğulacak yer,
Kimine; deryalar sahil olurmuş.

Kiminin; gitmezmiş içinin pası,
Kimine; yazgıymış âlemin yası,
Kimi; hakikatte hasların hası,
Kof güruh içinde cahil olurmuş.

Sevinci bindirip kuşkanadına,
Bir hayâl peşinden koş, inadına
Batakçı yalanın sarhoş andına,
Kör ve sağır umut kefil olurmuş.

Kolayı silmekmiş akıllardan, zor,
Gel de bu gidişi iyiliğe yor,
İbrahim kasdına fitillenen kor,
Bir anda gül olur, yeşil olurmuş…

Metrenin binini ölçseydi milim,
Adına kaç fersah dizerdi dilim,
Bir ahu gözünde koskoca Selim,
Yavuz görünümlü sefil olurmuş.

Kimi; kula ayak, kimi; yola baş,
Kimi; başa kulak, kimi; göze kaş,
Kimisi; Ebâbil gagasında taş,
Kimi; Ebrehe’ye katil olurmuş.

Ne yapsam ne etsem sığmıyor kaba,
Akıl yetişir mi böyle hesaba,
Kiminin bir ömür ettiği çaba,
Kimine bir günde sebil olurmuş.

Kimi buradayken kesilmiş ceza,
Ulu adâletten böylesi seza,
Öyleyse; huzur dert, çilesi ecza.
İlâhi terazi âdil olurmuş…

03-ŞUBAT-2008