İnsanımız büyüdükçe küçüldü
Gelişirken bilmem neyi baz aldık?
Herkes kendi kabuğuna çekildi
Çapımızda azaldıkça azaldık!

Okumuyor, izliyoruz genelde;
Bol keseden harcıyoruz hayatı…
Temel taşı sökülürken temelde
Var mıdır ki bizden daha rahatı?

Kamçıladı mal mülk hırsı günbegün
Bize özgü değerleri yitirdik
Gözler açken yesek n’olur her öğün
İnsanlığı çok önceden bitirdik.

Keşfederken sırlarını evrenin
Bir o kadar kendimizden uzağız
Memesinden süt emdiği çevrenin
Çehresine ölüm kusan tuzağız!

Ağzımızdan eksik olmaz yalanlar
Azgınlıkta gidiş böyle nereye?
Gönlümüzde artar çorak alanlar
Gözyaşları dökülmez ki çareye.

Uzakları özlüyoruz durmadan
Kendimizden kaçıyoruz bir nevi
Komşumuzun hatırını sormadan
Tam sayarak her insani ödevi!

Sırtımızda büyütüp her sorunu
Çarpa çarpa taşımaktan yorulduk
Dünya bizim biz dünyanın yorgunu
İşte böyle yaşamaktan yorulduk.

26 01 2015 15.23 - 17.54

Salih ERDEM