Yürüyoruz durmadan,zaman ile el ele
Ayrılacak yolumuz,varınca son menzile
O gidecek yoluna,biz orda kalacağız
Zamanla yolculuktan,artık kurtulacağız
Tutsak ruhlar bu beden,kafesinden çıkacak
Bir daha haşre kadar,özgür hür yaşayacak
Menzile taşıyanlar,cansız kalan bedeni
Düşünmek hiç istemez,ayni halde kendini
Taşıdığı mevtayı,son durağa bırakır
Ve tekrar kendi menziline doğru yol alır
Bilmezki bu aslında,mutlu bir kurtuluştur
İkinci bir aleme,ebediyyen doğuştur
Sanmayın kafesinden,kurtulan ruh kederli
O ebedi alemde,her şey çok daha renkli
Tutsaklıktan kurtulan ruh Rabbine şükreder
Tanrıya her niyazda,arı kalple şöyle der,
Dünyanın dertlerinden,azad eyledin bizi
Fani olan her şeyden,arıttın kalbimizi
Zamana veda ettik,özgür artık ruhumuz,
Bu ebedi alemde,meleklerle komşuyuz.
Sakın gönderme bizi,tekrar fani dünyaya,
Böyle yalvarır ruhlar,her niyazda Tanrıya.
Bir ikinci aleme,kalpten iman edenler,
Yaklaşan son menzile,korkusuzca giderler

Orhan Altınbaşak