Kara kışta gurbetin pençesine düşmüştün
Ne yoklukla savaştın; yaşam için Leylican
Tırnağınla taşları tırmalayıp eşmiştin
Emeklerin târumar; ziyan oldun Leylican

Kime canım dedinse,canın hep onun oldu
Şelekledin her şeyi, yükü hep senin oldu
Şimdi keder kardeşin, acılar sonun oldu
Dört duvar arasında; ayan oldun Leylican

Hayata hep sarıldın, insanları çok sevdin
Dikene gülüm dedin, çoğuna boyun eğdin
Yediğin her kırbaçla sanki göklere değdin
Yol ortasında kaldın; yayan oldun Leylican

Vefasızlar boy atıp, boyunu çoktan aştı
Kader’miydi bilinmez nankör hep sana düştü
Hepsine bel bağladın, geldi canını deşti
Baktın yaptıklarına; doyan oldun Leylican

Şükür edip dursan da içten içe talansın
Haksızları söyletsen belkide sen yalansın
Ama hiç sorun değil Yaradan’ım bilensin
Sevdim dediklerine ; sayan oldun Leylican

Yinede gel sakin ol, gel hiç bozma kendini
Nağmertin eleğinden gel hiç süzme kendini
Doğrular hep doğrudur gel hiç üzme kendini
Elin kara kışında; buyan oldun Leylican

Kara gün gider elbet , her gün kalmaz başın da
Kötü düşler müebbet olur bir gün düşün de
Aklını başına al, ol işiyin peşin de
Okunan selâları; duyan oldun Leylican

Leyla Yıldırım (Leylican)