Karagünün dostu, erkek gibiydi
Ruhumu, Müzeyyen bilirdi benim
İnsanın hasıydı, Adam dibiydi
Hüznümü ortadan bölerdi benim

Teselli ederdi, kaderdir olur
İnsanın başına yazılan gelir
Üzülsem çıldırır, ağlasam ölür
Çıkmazıma çıkış, bulurdu benim

Nahiye arasam, bucak açardı
Yüreği titremez, kucak açardı
Ocak’ta Şubat’ta çiçek açardı
Yüzüme sıcacık gülerdi benim

Ağrımı sızımı koymazdı dizi
Elmaydı yanağı gamzeydi yüzü
Hele o gülüşü o kara gözü
Aklımı başımdan alırdı benim

Çilemi kendine sefa bilirdi
Derdimi derdine cefa bilirdi
Merhamet bilirdi vefa bilirdi
Yaramın yareni olurdu benim

Ne şikayet eder ne sitem eder
Saçını yoluma süpürge eder
İbrahim olana İsmail’im der
Ölürdü uğruma ölürdü benim

Ömür selasıyım seladan kaçmaz
Gözün elasıyım eladan kaçmaz
Kalu belasıyım beladan kaçmaz
Kavgaya peşimden gelirdi benim

Yollara düşerdi geçikmiş olsam
Bulmasa ardımdan melerdi benim
Ciğerin közlerdi, acıkmış olsam
Cürmümü süpürür silerdi benim