Ağlarsın ağlamadı derler sana gözlerim,
İnsanlığın öldüğü öyle bir zaman olmuş,
Bu dilek ağacında böyle kalsın sözlerim,
Pusulalar şaşırmış, yollar toz duman olmuş.
Karıncalar tef çalar, kullar bir yaman olmuş.


Gözlerimin yaşına şahittir yanaklarım,
Gırtlağımdan tuttular, kırıldı çanaklarım,
Levm edip kınayanlar, gül doldu konaklarım,
Gülizarın bağında, güller toz duman olmuş.
Kör şeytanın ağında, kullar bir yaman olmuş.


Azgın atların gemle döndürüldüğü gibi,
Bir çocuğun beşikten indirildiği gibi,
Mevtanın bir tabuta bindirildiği gibi,
Parmaklar kenetlenmiş, kollar toz duman olmuş.
Günahdan nimetlenmiş, kullar bir yaman olmuş.


Sarsaydın kollarına kanatlanır uçardım,
Haremin olur acem diyarına göçerdim,
Baldıran zehri denen şerbetini içerdim,
Turnaların konduğu göller toz duman olmuş.
Akılların donduğu, kullar bir yaman olmuş.


Uzaklardan bakınca dağlar küçük görünür,
Güneş’ten korkan gece şimdi yerde sürünür,
Dağ başında ki duman yamacına bürünür,
Ocağa taşlar düşmüş,küller toz duman olmuş.
Eğilmez başlar düşmüş, kullar bir yaman olmuş.


Tek kanatlı bulutlar saçaydı tüllerini,
Güzelliğin cevheri açaydı güllerini,
Fırat dicle kurumuş yitirmiş sellerini,
Kıvrım kıvrım akarken, seller toz duman olmuş.
Can özüyle bakarken, kullar bir yaman olmuş.


HARUN YILDIRIM

Levm (Başa kalkmak )