10
Yorum
24
Beğeni
5,0
Puan
2031
Okunma
Eskiden destan dinlerdik,
Sokak, sokak, gezer okurlardı,ellerinde mikrofon,
Toplanırdı mahalleli gözleri yaşlı,
Çocuk aklı gülerdik onların o haline ,
Oysa hüzün doluymuş sözler, büyüyünce anladık,
Meğer haklıymış gözler,ağladıkça öğrendim.
Televizyon mu vardı ?
Destan daydı haberler,
Belki de vardı ama,bilmiyordu bebeler,
Aklımda kalan tek şey uzun yazılmış destan,
Allah’a şükür edip başlıyordu tövbeler,
Ya gurbette çıkan var,
Ya amansız bir hastan,
O destanın içinde anlatılan ağıtlar,
Uzanıp gidiyordu yetmiyordu kağıtlar,
Özlem ve hasret ile yoğurulmuş yürekler,
Haftalarca yas tutar açılmazdı börekler,
Ne elmalı şekerler,ne saçların örgüsü,
Günlerce açılmazdı kapıların sürgüsü,
Eskiden destan yazar,
Destan okurdu millet,
Hadi dayan yüreğim ağlama artık sabret.
Yıldız Özcan
5.0
100% (22)
Cevap Yaz