Sabah ay ışıgıyla uyandım yıne.
Penceremden odama dokülüyordu
Senın ruyanı yasarken düşlerımde
Karanlık odam aydınlanıyordu
Ellerım tıtrıyor ve oylece uyanıyordum

Sankı bır serüven dahamı bıtıyordu
Bır guzel kent bana veda edıyordu
Gıtme dercesıne son kez odama Ayışığı vuruyordu
Ortalık sankı nurdu parlıyordu

Sabahın bu güzel saatınde
Sankı bana yaz karala dıyordu
Kıramadım aslında kaybolmaktı amacım sessızce gitmekti
Ama olmadı
Yıne basladım yazmaya karalamaya

Belkı yoklugumu anlanırdı ben gıdınce
Belkı hatıralar canlanırdı gozlerınde
Belkıde hatırlamazdında oylece
Ama ben unutamam asla cunku olmayan senı oyle sevdımde

Kayıp gıden bır sehırden seslenıyorum
Sabahın bu saatınde
Gunun bereketıyle
Canımın sıhhatıyle
Selam sevdıklerım,
sevmedıklerıme
Akıyor bu günde gözlerımde

Sankı son kezmı yazıyorum kısacık kaldıgım bu şehırden
Sankı odama son kez ayışığı vuruyor bılınçlııce
Sankı son kere sahıt oluyor odam yazılarıma duygularıma
Kayıp gıdıyor elımden bır omur daha

Yasantımın yaşayışlarımın anılarımın dolu bır sehırı daha terkedıyorum sankı
Esarete gıdercesıne yazıyor parmaklarım
Damlıyor sabahın #4 dünde yaşlarım
Mazıde burasıda .kalacak anılarımla
Saygı duyduğum kent sana da saygılarımla

Ayışığı parladı odamda
Bana kalk dıyordu sankı
Yaz yazabıldıgın kadar
Ruyayı bırak gercegını yaşa kalk karala ıcındekılerı dök sayfalara

Haykır haykırabıldıgın Kadar ta uzaklara
Kayıp kentten yazıyorum yıne
Anılarım hayallerım Şiirlerım Sözlerım den
Ağladığım gözlerımden
Uzandığım yerden
KAYIP GİDEN KENTTEN SON DEFA YAZIYORUM

/muharrem/17/Aralık/2014/Carşamba/saat/04/50/Manısa/ ‪#‎Soma‬