Bir hayâle koşup durdu, tökezledi ayaklarım,
Nedâmeti duya duya, saçıma doldu aklarım.
Öyle bir yeis duyduğum, tütmez oldu ocaklarım,
O hayâl ki, büyük sevdâm, onu gönlümde saklarım.

Geçti ömür, ışık nerde, bir kıvılcım olsun yeter,
Her yeni gün umut biter, gelen günler dünden beter.
Nerde güneş, aydınlatsın, o yâr hep kaşını çatar,
Mutluluk bulmak isterim, keder, köşe bucaklarım.

Buz tutmuş tuttuğum dallar, kuyulara düşüyorum,
Bana bunca acı sözü, nasıl dersin, şaşıyorum.
Ne olur gel, tut elimi, ısıt beni, üşüyorum,
Nasıl çâresizim bilsen, kaybolmuş sığınaklarım...

Gölgelenmiş bahçelerim, ümit çiçeklerim solmuş,
Işık saçan gözlerime, şimdi gözyaşları dolmuş.
Anladım ki, sana giden yollar, yazık, çıkmaz yolmuş,
Fırtınada harap olmuş tüm sevgi yığınaklarım...

Şimdi, sensizim, suskunum, ötmüyor gönlümde kuşlar,
Bitsin artık acı derken, hergün ah, yeniden başlar,
Bitmeyecek, biliyorum, ömrümce attığın taşlar,
Acılar beni kovalar, ben hep hüznü kucaklarım...

Hâlenur Kor