Odada, dört duvar içerisinde başıboş,
Gözlerim kapalı, ne bir ses nede bir ışık.
Yalnızlık duygusu gönlümü ederken birhoş,
Zihnimde bulanık bir hayal ruh halim karışık.

Bazen çok özlenen, bazen de nefret edilen,
Sessizliğin yankısı, evin duvarına sinmiş!
Kulağım nice uğultu duymasına rağmen,
Duyduğum sesler sanki anlamını yitirmiş.

Hazanda yaprağını döken ağaçlar gibi,
Halsizim bugün, ne keyfim var nede huzurum.
Şehirde yaşayan bütün insanlar asabi,
Şehirde yaşayan insanlar sevgiden mahrum.

Kalabalıklar içerisinde tek başıma,
İçimdeki kalabalıklarla yaşıyorum.
Artık engel olamayarak göz yaşlarıma,
Başımı eğerek kendime dökülüyorum.

Dört duvar arasına sıkıştırmak hayatı...
Yıkamadığın sana ait o duvarlar hani.
Ah nefsim, o bendeki ben niye böyle katı,
Değişme! böyle geçir diyor hayatı yani.

Unutmamalı; gökyüzü mavidir, değişmez...
Yalnızlık; yalnız kalamamaktır ruh halinde.
Yaşamın zor olsada hayattan bağ kesilmez!
Hayat dediğin dünya yaratmaktır kalbinde.