(Bir zamanlar Isparta ’dan A. Poyraz isimli bir arkadaşın macerasından esinlenme)

Çeyrek asır önce, bir ilkbahardı
Isparta Dere’de bir kız yaşardı

Gece gündüz halı, dokur dururdu
Kirkitini sanki kalbe vururdu

Yemyeşil gözleri, sanki bahardı
Pencereden ara sıra bakardı

Garibim abayı yakmıştı ona
Çılgınca kafayı takmıştı ona

Ahşap evlerinin önü dar yoldu
O sokak garibe tozlu yol oldu

Bıkmadı garibim bıkmadı her gün
Geçti bu sokaktan, çıkmadı bir gün

Her bir bakışında bin hüzün vardı
Nemli gözlerinde, hep hazan vardı

Kiraz bayramında, gül bayramında
Yoktu Isparta’nın serencamında

Sanki sırlarını saklar biriydi
Ya melek ya huri ya da periydi

Çıkmadı sokağa hep camdan baktı
Yaktıkça garibi yaktıkça yaktı

Tüm cesaretini, topladı garip
Anlattı derdini birini bulup

İhtiyar kadının gözü nemlendi
İç çekti acı bir tebessümlendi

Yavrum sen bir başka, kısmetin ara
Bu kız kötürümdür, adı Dilara

Yaktı sanki garip, yaktı dağları
Gölcük’ün yeniden aktı lavları

Aşka tövbe etti, fakat nafile
Kalbi söz dinlemez, olmuştu bile

Çıkamadı gitti, iş bu vartadan
Kaçıp gitti sonra, o Isparta’dan

Kirkit;halı dokurken sıkıştırmaya yarayan alet

ONUN Kİ SEVDA DEĞİL SANKİ GÜN TUTULMASI!................AHMET TURANOĞLU
HAYRANLĞI SANDIĞA ; İÇTE CEVHERİN HASI