Kıyametten önce
Gözlerinden kovulmuşluğumda
Gördüm amel defterimi..
(K)ayıb bir gecenin içinde
Seni unutur gibi yapıyorum,
Dudaklarımda ifşa ediliyor susuzluğun.
Kaskatı kesilen yalnızlıklar ilişiyor,
Sonra da ayak uçlarımdan
Ense köküme kadar yürüyen
İnce bir yokluk.


Yaşayan bir ölü olduğun için
Günahkar gövdene
Tek bir mezar taşı bile
Merhamet etmeyecek.
Duvağı hiç öpülmemiş düşlerime
Saçlarından bir darağacını reva görürken
İçinden kaldırdığın cenazelere
Suni teneffüslerin bile yetmeyecek.
Kör bir bıçağın ucunda guslettiğin
Tuzu eksik yaralarımdan
Kutsuyor beni küflü bir intihar.
Sonra da bir yetim serçe öpüyor
İman tahtamda saklı kuraklığımı.

Yokluğunu tekzip ederken
Bir teşekkür borçluyum sana;
Bana yalnızlıktan ölünmediğini
Ve yokluğuna inat yaşanabileceğini
Yüreğime öğrettiğin için.

Son bir cümle bırakıyorum
Gözlerinin ardına.

Sahi,
Gözlerini unutmak için
Kaç şiirin katili olacağım daha ?
Ki,
Harflerimi azledip
Dudaklarımı kendi içimde reddeyim...

11 Aralık 2014