Anlatılmaz bir duygu içindeyim
Hayatı unutmak istiyorum
Sevgiyi, aşkı, duyguyu, nefreti,
Kini, iyiyi, güzeli, çirkini
Unutmak istiyorum
Seveni, sevileni, kadını, erkeği
Yalnızı ve yalnızlığı
Unutmak istiyorum
İşte öyle bir duygu içerisindeyim

Sanki ben yokmuşum bu dünyada
Hiç doğmamışım gibi bir his var içimde
Sanki kainat yokmuş yerinde
Belki Dünya dönmüyormuş, döndüğü eksende
Gece ve gündüz olmuyormuş
Hayat sanki taşlaşmış, taş bile yokmuş
Ne duygu varmış ne duygusuzluk
Tanrılar bile yokmuş yeryüzünde
İşte öyle bir tuhaflık var içimde

Hayat, ne diye varoldun ki sen?
Solan bir yaprak, ağaran bir saç
Zamanı gelince mutlaka toprak olacağım
Daha ne diye yaşıyorum şu evrende?
Basıyorum şu ölü dünya toprağına
Anlatılmaz bir tuhaflık var içimde
Ne olduğunu, neden olduğunu bilmiyorum
Fakat ne olacağını hissediyorum
Kimseye söylemem, gizli tutuyorum
Namludan çıkan mermiden kolluyorum
Parçalanır da meydana çıkar diye
Sonra mahçup olurum
Hiçbir şey söyleyemem sizlere
O zaman neye yararım ki ben
İşte öyle bir tuhaflık içindeyim

Beni avutmuyor hiçbir şey
Herkesin derdi kendine de olsa
Herkesin derdi kendi sırtında bile olsa
Sanki bütün dünyanın dertlerini
Benim kalbime sokmuşlar
Sanki dertli olan bir tek benmişim
Bu dünyada derman arayan
Saçma dizeler okutuyorum sizlere
Bana ister aptal, ister salak deyin
Böyle yazıyor, böyle hissediyorum kendimi
Bana ister cahil, ister akılsız deyin
İsterseniz beni çiğneyip de geçin
Kızmam, darılmam sizlere
Bana putperest de deseniz de
İşte öyle bir tuhaflık var içimde

Selçuk Noyan Ataseven ++

28.10.1985 Pazartesi
İstanbul / Gültepe

Selçuk Ataseven