Kendin mi sanırsın sadece yanan?
O ateş bana da düştü deseydin
Bir yol ki her sokak aşka dayanan
Benim de gördüğüm düştü deseydin.

Sevda mı bela mı bilmem ki nesin ?
Her gece içmeme tek bahanesin
Çok sevdim diyorken titreyen sesin
Benim de yaramı deşti deseydin.

Senle bir vuslatken tuttuğum dilek
Kaderin önünde büküldü bilek
Bir türlü gülmeyi bilmeyen felek
Yüzüme hep çatık kaştı deseydin.

Her vakit kendimi hicrana vurdum
Bütün saatleri kedere kurdum
Çile kafesinde çırpındım durdum
Gönül bir yaralı kuştu deseydin.

Gözümün önünden yüzün gitmedi
Kadehler teselli için yetmedi
Sabahım olmadı gecem bitmedi
Sensizken mevsimler kıştı deseydin

Kalemini kırdık mührünü bastık
Düşleri katlettik umudu astık
Sen diye sarılıp yattığım yastık
Bağrıma bastığım taştı deseydin.

Kaç gece orda mı diye yokladım
Kaç gece resmini öpüp kokladım
Sana git diyorken zar zor sakladım
Benim de gözlerim yaştı deseydin.

Ben de çıplak ayak korda yürüdüm
Kendi cesedimi kendim sürüdüm
Gönlümü hicranla sardım bürüdüm
En sonunda sabrım taştı deseydin.

Bilme hiçbir mâni tanıma engel
Deniz ol derya ol kabından taş gel
Ben gelme desem de sen yine koş gel
Efkârım dağları aştı deseydin.

Sesini duyunca del’olmaz mıydım?
Coşup da çağlayan sel olmaz mıydım?
Sımsıkı tuttuğun el olmaz mıydım?
Gönlüm ki gönlüne eşti deseydin.

Hasan Hüseyin YILMAZ

Yorumuyla şiirime değer kattığı için Nuray ÇAKMAK’a teşekkür ederim.