"Nerden bileceksin aşk ile kavrulmayı,
Yanmaya cesaretin mi var senin?"

Bahanesi olmaz aşkın
Öyle bir yorar adamı
Zorluğu güzelliğindendir
Yaşamadınsa anlayamazsın
Sende bu ışık hiç yanmadı,
Havasız kalmış duyguların
Korkuyla yaşanmaz ama
Yaşayabildiğin kadar dayanacaksın...

Gözlerinin feri sönmüş
Ne duvarlar örmüşsün
Nursuz gözlerinle kör karanlıkta
Hangi kaybediş başka bir kazanca
Uyandırmıştır insanı...

Hani dokunmak bile aşktı
Yıkılmış köprülerden geçemeyip
Kaldığımız bu iki kıyıda
Dokunamayacağız birbirimize
Öyle soğuk bir elveda ile
Dönüp kendi yolumuza
Gideceğiz, aldırmadığımız sona...

Sevmekten bahsetme sen
Hiç yakışmıyor diline
Sevgi emektir,
Sevgi samimiyettir
Kutsaliyettir
Velakin...!
Aşk kuşatmadır
Taş kaleye saklansan
İçindeki surları deler
Sana ulaşır ondaki kudret...

Ama unutma,
Aşk; yakışmadığı kalbe
Isınmadığı sevgiliye,
İnanmadığı söze
Hele hele kendisini
Hor gören göze
İtibar etmez...
Şöyle bir uğrar kapıdan
Gözünden tanır adamı.

"Benden sana selam söylememi istedi
Dedi ki: Onda beni taşıyacak kalp bulunmadı..."

sibel