Nehirler denize akar,
Zaman yarınlara!
Öfke, kin ve nefret, karanlığa…
Yağmur toprağa düşer,
Can vermek için tohumlara…

Hüzünlü bir sonbaharın bitiminde;
Issız dağların tepesindeki deli esintiler
Sönen yıldızların
Yalnızlığına sürükler
Üşüyen gecelerin ürpertisini…

Toprakların yüreklerinde filizlenir türküler!
Yer yarılıp, gök delindiğinde,
Boy atar gelecek zamana doğru…
Daha iyi anlaşılır,
Yarınlardan sonraki günlerin neler getireceği,
Annelerin feryatlarını gördükçe…

Ve su verilir kılıca,
Granit kayaları yararak çıkış yolu açarken,
Bilenir kılıçlar…
Yeryüzüne iner Güneş,
Yol göstermek için
Bir kavmin dirilişine…

Kanat açar tutsak güvercinler,
Tufanın bittiğini anlatmak için!
Kartal kanatlarıyla silinir,
Tufandan geriye kalan izler,
Selam durarak yeni başlayan güne
Ak saçlı, heybetli dağlar,
Yeniden dirilişin doğuşunu karşılar,
Kızaran ufuklardan…