İnsan kendi kaderini
Yazıldığı kadar yaşar
Bazen durur düşünür
Akıl sır erdirmek ister
Bazen de ne idüğü belirsiz
Acayip düşüncelere dalar
Feleğe haddini bildirip
Okkalıca bindirmek ister

İşte böyle zamanların birinde
Gencecik bir fidan
Daha ömrünün baharında
Kıymak istemiş canına
Bu kısacık yaşamında
Acı tecrübe düşmüş
Alın yazısı yazar gibi
Al kanlar içinde
Param parça suratına

Gülüp eğlenirken az önce
Ne olduysa ondan sonra
O telefondan sonra olmuş
Donmuş kalmış öylece
Kelimeler düğümlenmiş
Kül rengi suratı kaskatı kesilmiş
Bahtsız bir yetimden ziyade
Ruhunu teslime çalışan biçare

Düşüncenin sonu gelmiş
Kalmamış söylenecek bir tek söz
Zalim makinenin düğmesine
Öyle bir kinle basmış ki
Ne çene ne yanak kalmış
Ne kaş ne de göz

Dişler saçılmış her yana
Kimi kırık kimi çürük
Kimisi dağılmış un gibi
Elmacık kemiği darmadağın
Her bir parça ayrı yerde
Göz fırlamış yuvasından
Yuva dönmüş merteğe
Kanlı et parçaları düşmüş
Yastık yorgan döşeğe…

Mehmet Ali ÇAĞLAR
Erzincan / 2010