Halâ özlemini duyarım,geçen o çocukluk yıllarının,
Her biri,mazide tatlı bir hatıra kaldı,ne yazık ki.
Göz açıp,kapayana kadar,geçen bir hayat,
Hangimiz hasret değiliz ki,çocukluk günlerine,ey hat!
Sıcak bir tebessüme hasret kaldık hepimiz,
Yüzlerimizde,gamla,kederle çizilen binlerce iz.
Olmadık hayaller içinde yaşarken bile,
Yinede o günleri düşünürüz,çaresiz.
Oynayabilsek yine saklambaç,kovalamaca,
Çayırlardan,gökyüzüne yükselse uçurtmalarımız.
Önlük giyerek,zil çalınca okullarımıza koşsak,
Olsaydı yine,bize ders anlatan hocalarımız.
Evlerimize dönseydik,paydos zili çalınca.
Analarımız kollarını açıp,sarılsalardı,
Öpüp,koklasalardı,yumuşak ve parlak saçlarımızdan.
Ne olurdu Tanrım,insan yaşayabilseydi,hiç yaşlanmadan.
Şimdi,mazide dururken,rüya havasına bürünmüş hatıralar,
Yüzlerimizde derin çizgiler,saçlarımızda ak.
Çocukluğa ne kadar gıpta duysak,
Bir anını bile tekrardan yaşayamadıktan sonra,ne olacak…

ERMAN ULUSOY
Kırklareli
02.02.1994