Kerbela,…
Şerbela…!

İmam Hüseyn başıydı, milyonlarca şehidin
Mübarek başı gitti, kılıcıyla yezidin
Münafıklar katletti, Evlad-ı Muhammedin
Kulak veren olmadı, feryadına sesine…
Yerler göyler ağladı, Şehid İmam Hüseyne…!

Bir tarafta cennetlik, genç’lerin efendisi
Diğer tarafta ise, iblisin ta kendisi
Yetmiş iki mazluma, zalim on binlercesi
Acımadan kılıcla, kıydı Resul nesline…
Yerler göyler ağladı, Şehid İmam Hüseyne…!

Kandırdı Küfeliler, peygamber nevesini
Gizli düstur ederek, yezidin gayesini,
Bitirmek istediler, özünü nüvesini
Lanet olsun küfe’ye Lanet olsun yezide…
Yerler göyler ağladı, Şehid İmam Hüseyne…!

İslam’ı içten yıkan, ihanet var Kerbela
Neden hep sende çıkar, bin bir türlü her bela
Hüseyini öldürdü, verdirmedi bir sela
Lanet olsun yezidin, bütün sülalesine…
Yerler göyler ağladı, Şehid İmam Hüseyne…!

Hüseynin hiç olmadı, makam şöhret gözünde
İlahi kudret vardı, kelmesinde sözünde
Korkudan eser yoktu, suretinde özünde
Özgürlüğün sembolü, şüheda seyyid’ine…
Yerler göyler ağladı, Şehid İmam Hüseyne…!

Kalleşçe saldırdılar, yezidin ayyaşları
Ayırdılar bedenden o mübarek başları
Kerbelayı suladı, Ehlibeyt gözyaşları
Kesik başsız bedeni, sarıldı da kefene…
Yerler göyler ağladı, Şehid İmam Hüseyne…!

Nasıl ağlamayayım, nasıl feryat etmeyim.?
Nasıl sine dövmeyip, nasıl ki kahretmeyim.?
Böyle bir musibete, nasıl ben yas tutmayım.?
Sende karalar giyip, yaslara bürünsene...
Yerler göyler ağladı, Şehit İmam Hüseyne

Ses ver ey dünya sende, hakkın bu gür sesine
Katıl bacı Zeynebin, yürek yakan yasına
Bir damla su vermeyip, Alasgar balasına
Yüzlerce ok attılar, altı aylık bedene…
Yerler göyler ağladı, Şehit İmam Hüseyne…!

Tolga ARAS