Bir münevvim ses ile tarihe hesab sorsam
Minareler göklere, bende kıbleme dursam

Savruldukça savrulur rüzğar yelimden pişer
Sararmış tüm başaklar vursan dalımdan düşer


Hurûşan bir velvele bir vâveyla bir çığlık
Vehletin bir seyyahı beni korkutan dağlık

Yıkılır hanûmanlar kalmaz gülden bir bağlık
O şeyda-i bülbüle tahtında kurmuş beylik

Gulizarın gülleri solmuş gülümden şaştı
Ömür kovada bir su kızıl gölümde taştı


Yıldırımlar vurdukça zamanı kamçılıyor
Bir yolcu bizim abbas âheste nam çalıyor

Gün gelir zaman gelir cellat ölümden korkar
Güneşe gülen gölgem bir sağ bir sola sarkar



Bir ağaç gölgesinde sen misin hey hat yatan
Ben yokuşlar çıkarken sen düzlüklerden utan


Belirsiz bir yöndeyim kurt kuş salımdan tutar
İste o gün son gündür güneş batıdan batar


Fezayı bağlamışlar korkup dününden geçtim
Gözlerin bir rûvayda şöyle önünden geçtim

Haykırdım avaz avaz aşık ,dilimden bıktı
Ateş sanki nöbetçi yangın külümden çıktı


Zifirden bir karanlık işte ahirim budur
Şafak söktüğü zaman bilki yarınım odur

Geride kalanlara benden nasiat şudur
Eskiden çınar idim şimdi kuru bir bodur

Beni tellal yaptılar şimdi halımdan belli
Rüyada at koşturdum kırık nalımdan belli

HARUN YILDIRIM