3
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1705
Okunma
yaşlılık;yorgunlukmuş meğer,
çok ama çok yorgunum...
kimbilir hangi kıyıya uzanmış bedenim
saçlarımdan dökülen mavilerden
özgürlüğe dökülüyor atlarım
ve bensizliğe akıyor rüyalarım...
şimdi Güneş alnımı okşuyor sımsıcak
bırak gelsin pusuda bekleyen gece
kırılsın kilitli kapıları
belki de çözülür şu çılgın bilmece...
gözlerim...gözlerim yanıyor...
gözlerimi görüyorum;
bir çocuğun masum ve mavi gözlerinde
ve kolayca teslim oluyorum,
bağışlıyorum ömrümü tek bir heceye...
yalnızlık nasıl da yakışıyor,
tam üzerime biçilmiş elbise
rakamlar köşede cezaya dursun
iki yalnız bir tam etmiyor defterimde...
bunca yıl...
bunca yol...
meğer hiçkimseymiş beklenen kimse...
Belgin Özkoç(Bellara)
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
