Ya elveda þarkýsý ya kuru bir hoþçakal;
Duyunca diþlerimi sýkmasýný öðrendim…
Gözlerinin içine baka baka hiç yoktan;
Keyfe keder bir caný yakmasýný öðrendim…

Vuslatýna beþ kala sözünde durmayýnca;
Tek satýrlýk selama, kalemi yormayýnca;
Hani caným dediðin arayýp, sormayýnca;
Zývanadan, çileden çýkmasýný öðrendim…

Öðretmenin beþ yýldýz dersler yirmidört ayar;
Çiçek olsa dalýnda inan açmaktan cayar;
Ýkmaline kaldýysam insan teneffüs koyar;
Gülmeyen gözlerimden akmasýný öðrendim…

Þimdi sessiz sedasýz taþýdýðým bu yara;
Taþ kesilen kalbimin ustasýna iftira;
Hayalimde gizlenen resmine ara sýra;
“Lanet Olsun” diyerek bakmasýný öðrendim…

Bana olmayan hayrým kimselere dokunmaz;
Gözlerin bir ondörtlü baktýðýnda sakýnmaz;
Ayrýlýktan ölenin selasý da okunmaz;
Cinnetimle dünyamý yýkmasýný öðrendim;

Teselli makamýyla harcanan sözden deðil;
Koca þehri ýslatan þu nemli gözden deðil;
Yalnýzca aynalarda gördüðüm yüzden deðil;
Taþýdýðým bu candan býkmasýný öðrendim…

Ali ALTINLI – 24/10/2014
Saat: 21:29