Karlı bir gündü,şehrin hakim tepelerinden birinde bulunan,mezarlıkta taze bir mezarın başına,çökmüştüm.Ne kadar kaldım öylece bilmiyorum,bir elin omuzuma dokunmasıyla irkildim.Arkama döndüğümde zamansız ayrılığıyla, bize yaşarken ölümü diri diri tattıran,kar tanesinin annesi.Başımdan kaynar suların boca edildiği bir an,tekrar arkamı dönüp olduğum yere çömelmişim.Bir zaman sonra ayaklarımı artık hissetmiyordum.Yavaşça doğruldum ürkekçe sanki suçüstü yapılmışım bibi kızaran çehreyle arkama baktığımda,oda ne kimse yok.
Birkaç gün sonra, çalıştığım okul da bir veli sizinle görüşmek istiyor, diye çağırdılar,koridora çıktığımda gene aynı kadın ve aynı mahcubiyet.Elinde bir poşet,
al yavrum ,bunların değerini en iyi sen bilirsin,dedi verdi ve öylece boynu bükük ayrıldı gitti.Poşeti açmaya ne cesaretim nede mecalim vardı,daha sonra sessizce bilgi teknolojileri sınıfına giderek bir masanın üzerine elimdekileri boşalttım.Gördüklerim beni ,boşuna yanmadığımın,,çekilenlerin boşuna olmadığının,uykusuz gecelerin boşuna geçmediğinin,yüzüme söylenmesiydi adeta.O kanser olunca yanına hep birileriyle gitmiş, bir kez olsun başbaşa kalamamış birkez olsun SENİ CANIMDAN ÇOk AMA ÇOK SEVİYORUM diyememiş olmadının nedametiyle yandığımı sanırken,onun herşeyden haberdar oluşunu ancak şimdi öğreniyorum,olsun güzel şeyler yazmış ,oda benim gözlerime bakınca, yüzünün kızarıp kalbinin çırpınışlarını......