biletsiz varoluşumun
bilmem kaçıncı senesi.
soluksuz geçen vaktin
ödeşmesi mi
bedenimdeki
ihtiyati tedbir kararı

söz verilmiş mavileri görmeden
gitme korkusu, beynimin sanrısı

cam kırıkları penceremden.

kim bilir kaç gözün bakışlar kaldı
kaç bin umut kaç parçaya ayrıldı
yinede vakit erken be usta
daha mavi diyorum
mavi okyanusa düşmemiş usta

simsiyah gözler var
bakmaya geciktiğim
sevmek için hep vakit erkendi
şimdi usta
de’ki
şimdi sev
severim
söylemediğim ne kadar söz varsa
unuttuğum sarılmalarımla
ama sımsıkı
delicesine
olmazların inadına
de ki
vakit var

mavi ,
bulutların ardında ki
gizli korkularım.

hoyrat hayatımın
bakmadan geçtiğim
o ilk durağını
geçmişte olsa inerim usta..!

şiirlere sığdırdığım
onlarca yaralı ceylan gibi
sekiyorum
vakitsizliğin içinde
kaç vakit kalır bilsem
dönsem en başa
mavilere boyasam hayatımı
pencerelerim kırılmasa
siyah gözlerde kalsam öylece

olmaz deme
ben yazıyorum işte
sende yazarsın
daha söz verilmiş mavileri görmedim
görmedim usta