Aşkını Hissemediğim Hiç Kimsenin Ateşini Beslemedim...!

Yeterince Yandım...Belki Daha Fazla
Kimseye ellerimi Uzatmadım... İsteyen tutup bırakmasını bildi
Ben Ellerimi Hep Boşluğa Ait Hissettim
Yanında Gözlerimi uykusuzluğa...
Bir yanımda Yüzümü ıslatan Bir avuç suya
Kulağımı Takdığım Kulaklığa...Burnumuda söyletme lan artık
Yani Kendimi Ait Hissedecek Bir Şeyler Buldum Hep
Nefes Aldıgım Süre İçersinde Kimseyi Nefes Saymadım
Artık Tutamayıp Verdiğimde Bu Nefesi Zaten Kimsede Kalmadı
Önemli degildi Benim için Bu Gitmeler
Çünkü ; Her giden arkasında Bir cenaze Bırakmadı Bana
Bu yüzden İstesem Onu Tekrar Yaşarım umudu Oluştu
Bir şeyin Ölmesi Gerekiyordu Ve Bende Kafayı Bunla Bozdum
Sonunda Cesetsiz Bir Umudu Gömdüm İçimdeki Mezarlığa
Kendimle ilgili bir parça öldürmüştüm...Bu onunla ilgiliydi birazda
Artık Her parçamın seri katili olmuştum...
Benden gidenlerle sık sık Karşılaşınca...
Hiçbir şey Olmamış Dokunuşlarım oldu...
Beni Öldürmeyi Beceremeyip Kendilerinin Öldüğünü unuttular
Ve bir daha Beni Yaşama Riskine girip Kendilerini astılar
Tabi bu asma şekli bedenlerini dimdik ayaka tutuyodu ama
artık birini sevmek için kalbiyle ilgili bir şey hissemiyolardı
İşte bende onlardan biriyim...
Yalnız Benim Hikayem İşin En Masum Tarafı
Ve insanlar başkalarına ne yapıklarıyla ilgilenmiyo
Kendi başlarına ne geldikleriyle ilgileniyor...
Bu yüzden Yıllardır Değişen hiç bir şey yok
Gözlerimin Gördüğü,Hislerimin Hissettiği Kadar ...!