Güneşin yüreğimizde battığı bir gündü,
Amansız bir acıyla savrulduğum…
Solgun bir güldü ellerin,
Tarçınsız bir karanfildi dudakların.
Sana bakmak aşka akmak değildi artık
Sende kalmak da sevdadan bihaberdi,
bilemedim.

Artık gideceğini bilmeliydim oysa.
Duymalıydım
uzaklaşan ayak seslerini
Görmeliydim
bir günü bitiremeden
bir başka güne geçtiğimizi…
Uzun, ince bir geceden
Karanlık bir yolda yürüyorduk nicedir.
Üzerimize gölgesi düşüyordu ayrılığın…
Nereye gidiyordu bu yollar
Nerede kalıyordu aşk artık
Erguvanlar ağlama haklarını kullanıyor,
sümbüller susuyordu.
Sessiz bir umut taşıyordum oysa yüreğimde
Ve ben ışıklı bir masalda yaşıyordum hala.

Yoksa aşk
aydınlık yüzü değil miydi yaşamımızın?
Issızlığımızın son bulduğu,
sonsuzluğumuza açılan kapımız
değil miydi aşk?
O kadar yalnız
ve o kadar sensizdim ki…
Bitmiştik, aslında biliyordum


Anlıyordum,
bir yangının artık küle döndüğünü
Gittiğini,
ve yittiğini artık
biliyordum oysa…

Bir aşk çekip gitmişti, yazık
Bir damla gözyaşı,
Bir salkım hüzün,
bir tutam acıyı da
dökmüştü eteklerinden.
Ve ben kendimle
bir başımaydım artık…

Yalnızlığımda
aşksızlığına lanet okuyordum
Bir aşk çekip gitmişti
Ve ben hala umutsuzca
papatya fallarına bakıyordum.
Zeki bey o eski radyomuzdan
“Bekledim geleceksin ömre bedel an gibi
Eridim için için eriyen zaman gibi…”
diyordu.

Ve ben bıraktığın yerde
gelecekmişsin gibi
hala inatla
seni bekliyordum.