Bir sene bekledik kurban etini
Bu gün kapımızı çalan olmadı
Çocuklar bekledi akşama kadar
Bu gün evimize gelen olmadı

Namazdan çıkınca eşim ağladı
Kurbanlık deyince yürek dağladı
Çocuk hastalandı yürek kalmadı
Bu gün evimize giren olmadı

Ah çektikçe eşim gözleri doldu
Bayram evimize kara gün oldu
Çocukların rengi sarardı soldu
Bu gün evimizi bilen olmadı

Eşim geldi ellerime sarıldı
Öpmek isteyince yere yayıldı
Yoksulluk çekmenin cezası mıydı?
Bu gün evimizi gören olmadı

Taşdemir söylüyor yürekler dağlar
Çocuklar et diye durmadan ağlar
Babanın gözleri durmaz kan ağlar
Bu gün evimizi soran olmadı

ŞİİRİN SON KITASI ŞÖYLE

Sonunda bir komşum kapımı açtı
Getirdiği ayak bir tek de baştı
Biz eti beklerken ayak şaşırttı
böyle kapımızı çalan olmasın

02.10.2014/Hasan Taşdemir