Ben çocukken, geceleri yıldızları toplardım.
İplere dizer, ellerimde sallardım.
Rengârenk güneşlerle doluydu rüyalarım!
Şimdi ise, hepsi uzaklardalar!
Ben büyümesem; yıldızlar toplasam;
Onlar yakın olsa! Olmaz mıydı?

Ben çocukken, denizler üzerinde koşardım.
Sahillerinde renk, renk çakıl taşları toplardım.
Okyanuslar dibine dalar; balıklarla oynardım.
Şimdi denizler boğucu; balıklar yok!
Ben büyümesem; denizler kirlenmese;
Balıklar oynasa! Olmaz mıydı?

Ben çocukken, kanatlanır uçardım gökyüzüne.
Uçar giderdim ta, yıldızların ötesine!
Beyaz bulutların üzerinden atlar;
Ufuklardaki dağların tepelerine konardım.
Ben büyümesem; yine hayallerimde uçsam;
Dağların tepelerine konsam! Olmaz mıydı?

Ben çocukken, hayvanlarla konuşurdum.
Çiçeklerle birlikte, çiçek olur açardım.
Şimdi hayvanlar yok; çiçekler açmıyor!
Ben büyümesem; hayvanlar yaşasa;
Çiçekler renk, renk açıp koksalar;
Biz onları koklasak! Olmaz mıydı?

Ben çocukken, insanlar çok temizdiler!
Sevgiyle gülerdi, gördüğün bütün yüzler!
Şimdi nerede o temiz, güler yüzler?
Ben büyümesem; gülen yüzler olsa;
İnsanlar hep temiz, tertemiz kalsa;
Gülsek; hep gülsek! Olmaz mıydı?

Ben çocukken, ölüm yoktu hesapta!
Kötülükler yoktu dünyamda!
Şimdi boğuluyorum; ölüyorum!
Ben büyümesem; kötülükler olmasa;
İnsanlar ölmese, öldürmese;
Yaşasak! Hep yaşasak! Olmaz mıydı?

Sahi ben neden, neden büyüdüm?
Büyümek tüm kötülüklerin anası mı?
Hayır, hayır, büyümek bu olmamalı!
Keşke bizler büyümeseydik de
Bütün insanlar çocuk kalsaydı!
Her şey temiz, tertemiz olsaydı! Olmaz mıydı?

Mustafa YÜKSEL