Henüz çocuktuk biz
Korku nedir bilmezdik
Demir paraları rayların üzerine sıralardık
Kara treni beklemeye koyulurduk

Henüz çocuktuk biz
Korkunç bir o kadar da karanlık
Göz gözü görmüyor tünelin içi
Sesimiz yankılandıkça, biz gülüyorduk
Koşuyorduk bizi karşılayacak ışığa doğru

Henüz çocuktuk biz
Kara tren sesleniyordu uzaklardan bize
Biz korku nedir bilmezdik
Kaçmak yerine, tünelin duvarlarına sarılırdık

Henüz çocuktuk biz
Kara tren tünele girer
Yüzümüzde şekiller yaratırdı
Umurumuzda olmazdı

Henüz çocuktuk biz
Rayların üzerine sıraladığımız
Demir paraların şeklini merak ederdik
Kara tren onların üzerinden geçmişti

Henüz çocuktuk biz
Bir sonraki trenin gelişiyle kadar
Etrafa fırlayan şekil almış
Demir paralarını toplardık

Henüz çocuktuk biz
Saat başı geçen kara treni beklerdik biz
Her geçen tren kendine özgü şekiller yaratırdı
Korku nedir bilmezdik