İntizar etmem sana, çünkü normal değilsin.
Düşünüp sor kendine, aramızda ne kaldı.
Essen de rüzgar gibi, ağaç değil eğilsin
Senden sonra bu garip, yaşı kadar yol aldı.

Kulağında küpe var, saçı artık bembeyaz,
Kalemi rahat durmaz, yüreği şiiir dolu.
Bağırıp çağırmak boş, istiyorsan sen de yaz,
Şiddete hiç gerek yok, bulursun doğru yolu.

Kalp kırdın mı bir kere, ağlasanda ne fayda.
Koyamazsın yerine, bir mücevherdir yürek.
Bizi bir duyan olsa, demez mi sana hayda!
Uslan artık sevgili, boşa çektiğin kürek.

Taşımak istemiştim, heybemde hayalini,
Ama fırsat vermedin, düz gittin sülaleme.
Arapça mı yazdığım, sorarsın mealini,
Bir kere makul düşün, koz verme el aleme.

Esti deli yüreğim, yalnışım varsa söyle.
Sana kızsam ne fayda, kök birleşmiş bir kere.
Hep ihtiras, hep bir hırs, bu hayat geçmez böyle.
Bu kaçıncı nasihat, konuşurum boş yere.

Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN