Kopardım gönlümle olan bağımı,
Yeter çektirdiğin; dur dedim ona.
Talan ettin bostanımı bağımı,
Yüreğimde yanan kor dedim ona.

Bitip tükenmedi emelin derdin,
Hayat yokuşunda yordukça yordun.
Bir hayal peşinden koşturup durdun,
Gençliğimi geri ver dedim ona.

Umudum kuş oldu kafesten uçtu,
Gençlik bir mevsimmiş tez geldi geçti.
Âlemin bağında çiçekler açtı,
Yağdırdın başıma kar dedim ona.

Vurulup da bir yosmanın kızına,
Esir ettin edasına nazına,
Kandın gülüşüne, kandın sözüne,
Bu mu halden bilen yar dedim ona.

Umudu eledim eleği astım,
Kader böyle dedim yutkundum, sustum,
Sen bana kırgınsın, ben sana küstüm,
Gayrı iflah olmam zor dedim ona.

Bu nasıl talihtir bu nasıl kader,
Gündüz ayrı bir dert gece gam keder,
Ben tükendim bittim, benden bu kadar,
Ne halin var ise gör dedim ona.

İsmail GÜL