benim memleketimde geceler hiç ürküntü vermezdi insana
seher vakti toprağın çıtır çıtır konuşarak uyandığını görürdün
şafak bir bebeğin doğumu gibi sökerdi kutsal ve mucizevi
gün gülümserdi sardunya kokulu pencerelerden daima

benim memleketimde güller bir başka kokardı
dikenlerİ kanatmazdı sevgiyle okşayan elleri
kuşlar kanat çırparken özgür ve mutlu masmavi gökyüzüne
bulutlar bolluk bereket rahmetini yağdırırdı üstümüze

benim memleketimde dağlar yüceliğiyle övünmezdi
masum bir gelininin gözyaşları gibi süzülürdü
doruklarından süzülen beyaz karlar dağların eteklerine
kekik kokuları miski amber kokusu gibi eserdi

benim memleketimde buğday başaklarını taç yapardık başımıza
her lokmasında nice şükürler ederdik toprak anamıza
savrulurken harman neşeyle harman yerinde
döner dururdu şen çığlıklarımız döven üstünde


Benim memleketimde insan kokardı evlerin eşikleri
Bin bir bereket taşardı kilerlerden küplerden
Karıncalar da nasiplenirdi kendi paylarına düşenlerden
Misafirsiz geçen bir gün sayılmazdı günlerden

Benim memleketimde Rabbim’ in kurduğu düzen hiç şaşmazdı
Pınarlar çeşmeler kuyu başları sevdanın türküsünü çığırırdı
Papatyalar gelincikler kır çiçekleri aynı dilden çekerdi halayları
Benim memleketim de…