Her akşam oturduğumda o günün kritiğini yaptığım düşünülmesin,
Zihin kaypak ve soyut bir gerçektir, bir yerde durduğu zannedilmesin,
Kayıp gidiyor bende, her an ve her saniye ama yine de bilinmelidir ki,
Durup düşündüğü de olur, öyle durumlarda kendim oldum demek ki...

Günün kritiğini yapmak isterken nerelere gelip dayandı düşüncelerim,
Aslında günün değil, eskiye dönüp bir ömrün kritiğini yapmak isterim,
O kadar detaylı düşünme kaabiliyeti yoktur bizlerde, belki sadece bende,
Düşünüp duruyorum ahvalimi ben de, içinden çıkamayacağımı bilsem de...

Hayatımız bir su gibi akıp gidiyor, ardından yetişebilirsek içinde yaşıyoruz,
Bazen o zor geliyor bizlere, sabahtan akşama kadar yan gelip yatıyoruz,
Ayakta durabilmek yaşamın gerçek özetidir, bunu başarabilen yürüsün,
Yan gelip yatanlar daha doğmamıştır, kafalarını toplayıp biraz düşünsün...

Kendi kritiğimi de yapmalıyım, günlerden bağımsız oturup kaldığım yerde,
Bu durumda iyi tanımaya çalışmalıyım, bazen yabancılaşıyorum kendime,
’Kendini bllen Rabb’ini bilir.’ Bu sözü nereden hatırladığımı bilemiyorum,
Hoşuma gittiğine göre bundan döyle kendime rehber edinmeliyim...

Artık çekip gitme zamanı geldi ama kelimelerim benimle aynı görüşte değil,
Onlar alıştı artık, sanki alfabenin harfleri artık yirmidokuzla sınırlı değil,
Belki gölgeleri de vardır, ben yazarken onlar ayrışıyor, sonrasında da bu şiir,
Kendisi olmaktan çıkıyor, bilinmeli ki farklı alanlarda dolaşan kelimelerin adıdır şiir...