Yağmurda çukurlarda birikmiş sulara basmayın seviyorum.
Çocukluğum bu benim.
Mahalledeki pamuk şeker satan tonton bi dede,
Çocukluğumun tasoları,
Dizleri hep tozlu sarı eşofmanım,
Kaldırım kenarlarında dengede durmak,
Gökkuşağını sevmek, şimşekten korkmak,
Yağmurdaki su birikintisinde ayakkabımı yüzdürmek,
Kınalı ellerim çocukluğum.
Annemin akşam kına kokan ellerimi yıpranmış bi bezle sarması,
Sabahta herkesten önce kalkıp ellerimi yıkarken heyecanım benim en tatlı çocukluğum.
Burnumdaki kına kokusu,
Çok gülmekte değildi ki bu çocukluk. İçten gülmek.
İlk bisikletimden sayısız düşüşlerim, dizlerimdeki yaralar.
Şimdiki çocukluğum,
Yanına gelmek için uçurtmalara bakarken dalmak.
Çocuğum ben, çocuk
Gözlerimi kapattığımda umuda sarılıp, bulutlarda uyurum.
İstediğim her yer benim, gözlerimi kapatırsam en zengin benim.
Bileğime bağladılar en renkli balonları kaçmasınlar diye
Mutlu değildim kaçsaydı balonlar uçarken mutluydum ben.
Gökyüzünü severdim. Balonlar hediyemdi. Bırakır, seyreder, gökyüzüne bakar gülümserdim.
Şimdi tam yüz tane balon uçurdum
En çocuk benim, gökyüzü benim!
Şu bulut senin, bu bulut benim
Sakarım biraz, düz yolda bileğimi burkarım
Çocukluğumdan kalma mor bisikletimde saklı
En tatlı bilek ağrılarım
Küçükken de çok düşerdim ben
Canım yanardı ama hep rezil olduğuma ağlardım
Şimdi her bileğimi burktuğumda oturur gülerim ağrı dinene kadar
Ve her acım çocukluğum kadar
Çocuktum.
Bi avuç bilyeyle bi tutam çocukluk olsun istedim sana en büyük armağanım
Ve burkarsan bileğini otur, gül, beni hatırla
En güzel merhemin olsun çocukluğun
Sadece dizin kanadığı için ağla.
Ve korkma çocukluğundur senin en iyi oyun arkadaşın.
Kötü biri değilsin sadece eksik ve az zamanlı
Yıldız çizmeyi ilk öğrendiğin zamanki kadar sevinir miydin kendini bulduğunda ve çocuk olsan nereye saklanırdın
Çocukluğunla oynamaman gereken bir oyunu oynadın
Önün, arkan, sağın, solun sobe.

Zeynep