Su’ya

perdeler kımıldadı ve rüzgar
aklıma ağzının dolgunluğunu taşıdı birden

sen benim on7. yüzyılı özleyimşimsin

bir babadan bir tanrı fikri çıkarsa da kızlar
bir ilahtan bir baba çıkmadı hala
oldu yüzyıl 20bir

sen benim usul yavaş yürümeyi özleyişimsin

bu koltuklar bu isyanlar ve bu kan
şu boğaz martılar ve sonyaz
bir gücenmişliğe çıkarmıyor mu eninde sonunda çağı

sen benim yeşili özleyişimsin

burada bu dargın bu kırık bu hüzzam adada (odada da olabilir)
içimizde büyük yangınlar çıkmadan
şarap ve huri düşlerine dalıyor olmamız
bizi azat kılmaz ne secdeden ne paskalyadan

sen benim İsa yı çarmıhlamayı özleyişimsin

biraz anadolu biraz kelt diyarları ve biraz japonya derken
üstünde sular altında lav tepinen bu odada (adada da olabilir)
bir kısım mavi geometrik bayrakların gölgesinde
içimizde hep soğuk hep yalnız hep nasırsız eğilmeler
dışımız sakaldan ve bilumum tüyden mamul

sen benim bir bahçe kanepesinde serin uykulara dalmayı özleyişimsin..

Perdeler kımıldar uzaktan ve
biz anadolulu gençler olarak
infarktın zirvelerine çıkarırız
kavgalarla giderek daha da büyüyen kalplerimizi

sen benim ucunu yakmaya kibrit bulamadığım mektuplarıma
cevap vermeyen o kızı özleyişimsin

savaşın bir otomobil kazasıyla aynı bültenlerde belletildiği
bu kabil zamanında bu aşksızlıkta (aşsızlıkta da olabilir)
bu sentetik bu kırçıl asfaltların uğultusunda
bu annesizlikte bu yalnızlıkta

sen benim suyu anneyi Allah’ı özleyişimsin


@..

teMmuz2bin10dört

Şükrü Özmen