Ve umut yüklü düşünceler boyun büker
Oturur bir köşeye
Gölgesiyle konuşur

Hani der vuslat vardı bir kanarya sesinde
Bir beyaz gül açacaktı mevsime inat
Tebessüm uçacaktı maviliklerde hani
Susma, konuş ey gölgem
Nedir bu yalnızlık bülbüller hani

Işığından mı korkuyorsun gözlerin
Kelimelerin kıvrımlarından mı ürküyorsun
Sen de seviyorsun benim gibi
Neden şansa, talihe, kısmete teslim edip vuslatı
Umut diyorsun yalnızlığın adına

Ayaklan bütün hışmınla
Korkmuyorum gözlerinin parlaklığından, de
Geçer hasret, geçer acılar
Umutsuzluk biter elbet, de
Seviyorum, de güneşe çık
Seviyorum, de gözlerine bakıp
*
Boyun büküklüğüne mahkûmum, dedi gölge
Sen mutlu oldukça saklanırım
Benim hayatım bu, dedi, boş ver umutsuzluğu
Buldukça mutluluğu yaşa
Sen varsan varım
Bazen sensiz, bazı sana görünerek

Aldırma bana deyip sustu
Sonra geri çekildi sürünerek

Kalktı düşünceler sakince
Kıvrımların arasında kayboldu
Çokça hasret, biraz vuslat diyerek