3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1332
Okunma
Uzun yolculukların öfkesiydi
Yüreklerde ki kimsesiz duygu,
Yaşanmamış ufuksuz dünyalardı
Umudun içimizde doğurduğu
Oysa yaşamayı unuttuğumuz zamanlardı
Aşkın ölümün kıyısında boğulduğu…
Dolaşırken neşeli ezgilerin hayaliyle
Çiçek açmamış tutsak memleketlerin sokaklarında,
Ruhumuz bir kez olsun nefes alamadı
Yaşamın şefkatli kolları arasında!
Sevda trenleri vardı
Üzerinden dumanı hiç eksik olmayan,
Birbirine hasret iki yüreği ezerdi
Sonu gelmeyen karanlıklarda durmadan…
Güneş, hep karşıda ki dağın ardından doğuyordu
Mutluluğu saklıyordu
Üzerini örttüğü karanlıktan,
Karanlık ise güneşe yaklaşıyordu
Her sevdalı ölümlünün arkasından…
İBRAHİM ŞENTÜRK
Cevap Yaz