Gittiysen sen gittin
Ne gülüşünü götürebildin
Peşin sıra
Ne, gözlerinden akan sevgini
Hani desem ki, bir de
Unuttum gitti
Hiç görmedim ki, öfkeni...

Sofraya oturuşun
Çatal kaşık tutuşun
Azıcık biberden yanıp
Öksürüşün, hohlayışın
Yanı başımda duruyor
Sulanan gözlerle acı bakışın...
Duruyor işte!
Kuş kanadı ellerini
Yüzünde sallayışın...

Gittiysen sen gittin
Gitti mi sanki, bana veda edişin
Bir kaşıkta kalakaldı
Son lokmana yüz çevirip
Geç kalmak olmaz!
Vakit geldi
Vakit tamam deyişin...


Not:
Belki hikâye kısmına gitmeyen olur diye buraya yazdım.
Bu notu önemli buluyorum çünkü.

Kayınvalideme ben bakıyordum.
Akşam yemeğini yedirirken, kasesinde iki üç kaşıklık çorba kalmıştı.
Bir ara gözleri bir noktaya takılı kaldı.
Ve o esnada esrarlı perde kalkmış ne görmüşse görmüştü.

Kaşığı ağzına uzattığımda; tamam kızım vakit geldi dedi.
Ne vakti diye sordum.
Gitme vakti dedi.
Hele dur bakalım, şu kaşığı da al da bitsin çorbanız dedim.
Aaa! geç kalmak olur mu dedi.
Bir talebe, okul zili çalınca geç kalırsa olur mu, bu da aynı öyle dedi.

Ve gayet de sağlıklı gözüküyordu.
O akşam hastalandı ve 15 gün bilinçsiz yattı, ve kaybettik.
Hiç aklımdan çıkmıyor o an.
Sizlerle de paylaşmak ve Rahmetle anmak istedim.

Saygılarımla... Sultan Yürük