Bir an alsam başımı, çekip gitsem,
Mazeretim yolculuk olsa, gezsem...
Peşimden kimseler gelmeden kaçsam;
Ruhum ve kendimle baş başa olsam...
Çok uzun olsa yolum, yolculuğum,
İçimdeki sesle yoldaş olduğum,
Arkadaşımla mazilere dalsam,
Geçmiş zamanlarda su gibi aksam...
Yaptığım hatalara bağırarak!
Doğrularımla da gururlanarak!
Hatıraları anmanın zevkiyle,
Yolculukta hayaller gelse dile...
Gelse de hiç bir şey değişmeyecek;
Maalesef, geçmiş geri dönmeyecek...

Virajlı yollarda dönüp durarak,
Yolda ne insan olsa nede durak.
İniş ve yokuşsuz yolum düpe düz,
Gideyim durmadan, gece ve gündüz.
Dilimde, Yahya Kemal’den sanırım,
Şiir: dönülmez akşamın ufkundayım...
Gözümün gördüğü en uzak nokta;
Geçip gitsem, arkamda kalsa hatta,
Hayalin sonunda bir yere varsam,
Vardığım o yerde yerleşip kalsam...

Bir yerlere varmak değil hedefim,
Bunalan ruhumu bulmak emelim.
Bütünden parçalara bölünmüşüz,
görüşmeyen kardeşlere dönmüşüz.
Bunu fark edip artık anlamaya,
Bende eksik olanı aramaya,
Karar verdim her bir şeyi bırakıp,
Giderim durmadan önüme bakıp.
Bir İnsanın imdadına inanın,
Gene kendisi koşar insanın.
Evrenin seyri, hayatın raconu,
Böyledir değişmez fıtrat kanunu.
Hayat ve fıtrat kanunu böyleyse,
Tırnağı olan baş kaşır öyleyse.
Dehanın hocası yalnızlık ve ben,
Yalnız kalınca düşündük yeniden!
Monoton yerlerden artık gitmeli,
Uzaklarda kendimle dertleşmeli.
Sade kendime açınca derdimi,
Gördüm bendeki asıl benliğimi...
Uzaklarda ruhumla ben bire bir,
Gizemli bir zaman geçirdik zahir.