Her sözü ferahlatan meltemler estiriyor yüreğime...
İpek bir kanat alıp uçuruyor göklere sanki yavaşça...
Gözleri, sarhoş ediyor bakınca...
İçine çekiyor son hızla...

Sen kimsin ey sevgili?
Nerden doğup da geldin dünyama?
Geldiğin yerlere götür beni...
Kimsin, nesin, beni böylesine alıp götüren?

Ellerinin tılsımını sözler anlatmaz, anlatamaz...
Sıcak ve şefkâtli...
Bakışlarını asla unutamam...

Sakın beni hiç bırakma...

Gözlerinin büyüsünü düşündüm bir an.
Çekim gücüne girip, yörüngesinde gezdim...
O kadar çok yıldız vardı ki o yörüngede...
Hepsi de senin çekim gücüne girmiş yıldızlar...
Işıl ışıl dönüyorlardı etrafında.

Ama, hiç biri benim kadar sıkı tutunmamıştı ellerine, inan...
Gözleriyle asılıp kalmamışlardı bakışlarına...

Biliyorum, hiç kavuşamayacağım sana.
Nereye dönsem, ayrılık şarkıları geliyor kulaklarıma...
Seni hiç unutamam ki ben... Unutmayacağım...

Bir gün uzandığım zaman huzur bahçelerine, hep,
Gökyüzünde o gülen ve nemlenen bakışlarını seyredeceğim kıyamete kadar...
Gözlerim kapalı, gülümseyerek dinleyeceğim kulağıma fısıldadığın o şiirleri...
Sen de dinle rüzgârlarla sana söylediğim o şarkıları...
Hepsi sana...
Hepsi hüzünlü ama...
Dinle ve sen de katıl. Hani, beraber söylemiştik ya...
Hani, çocuklar gibi yanyana...
Kâh ağlayıp, kâh gülerek...
Çocuklar gibi...
Unutup her şeyi o anda...

Ayrılık rüzgârları bizi savursa da,
Sakın beni hiç unutma....

Hâlenur Kor