Yaşadım, evet yaşadım.
Yaşadıkça yaşlandım.
Tam unutacaktım, adını anmayacaktım.
Yine sana yakalandım.

Ya sen kör olsaydın dedim.
Geçip gitseydim yanından ağır ağır.
Ya da ben sağır. Sen istediğin kadar bağır.
Bir merhaba yüreğimdeki buzulları eritti.
O merhaba keşke ölseydim dedirtti.

Yaşlanmışsın diyordun.
Evet yaşadıkça yaşlandım.
Keşke o anı yaşamasaydım.

Sormasın diyordum, sormasın! Allah’ım koru!
Ve o beklenen soru:
“Görüşmeyeli nasılsın? “
Diyemedim sana diyemedim,
Kör bir ressam gibiyim.
Yanlızca “iyiyim” diyebildim
“Ya çoluk çocuk hanım nasıl?”
Hepsi çok iyiler mutlular dedim.

Oysa ki ben yıllardır,
Bir ümitle evliydim.
İki çocuğum oldu ondan.
Biri kız, biri oğlan.
Kızın adını “Aşk” koydum,
Oğlanın sa “Yalan”
Aşk “Izdırp” la evlendi.
Torunumun adı “Sabır.”
“Yalan” ise terketmedi beni yıllardır.

Adem Çoban